Serwis używa plików cookies, aby mógł lepiej spełniać Państwa oczekiwania. Podczas korzystania z serwisu pliki te są zapisywane w pamięci urządzenia. Zapisywanie plików cookies można zablokować, zmieniając ustawienia przeglądarki. Więcej o plikach cookies możesz przeczytać tutaj.

Autorzy więcej

Celne trafienie WSI

Opublikowano dnia 07.07.2018 na Tysol.pl

Celne trafienie WSI
źródło: Internet

Wydarzyło się przed siedemnastu laty.

Sobota, 7 lipca 2001 r.

W dzienniku „Rzeczpospolita” zamieszczono szereg tekstów autorstwa Anny Marszałek i Bertolda Kittela informujących o wykryciu największej w dziejach MON afery korupcyjnej. Główny artykuł „Kasjer z MON” opisywał mojego współpracownika Zbigniewa Farmusa jako łapownika i wskazywał na mnie jako jego protektora korzystającego z tego łapownictwa.

Poniedziałek, 9 lipca.

Minister sprawiedliwości Stanisław Iwanicki uruchomił prokuraturę. Prokurator Mariusz Pieczek z Prokuratury Okręgowej w Warszawie „po zapoznaniu się z treścią art. zamieszczonego w „Rzeczpospolitej” 7-8.07.01. autorstwa Bertolda Kittela i Anny Marszałek” wydał postanowienie o wszczęciu „śledztwa w sprawie” V DS. 203/01.”

Wtorek, 10 lipca.

imageMiała miejsce spektakularna akcja UOP na Bałtyku. Na polecenie ministra obrony Komorowskiego śmigłowiec Marynarki Wojennej osłaniany przez dwa samoloty patrolowe ścigał prom „Rogalin”. Z pokładu statku agenci UOP zabrali Farmusa. Anna Marszałek donosiła, że Farmus „uciekał za granicę” z czterema paszportami i tajnymi dokumentami. UOP nie znalazł przy Farmusie tych czterech paszportów i tajnych dokumentów, ale zamknął go w areszcie.

Środa, 11 lipca.

Premier Buzek na wniosek ministra Komorowskiego odwołał mnie ze stanowiska sekretarza stanu w MON.

Komorowski indagowany przez dziennikarzy oświadczył, że nie ma dowodów mojej winy, ale ma obszerną „wiedzę” na ten temat i jest pewien, że prokuratura i UOP znajdą dowody procesowe. Zapytany, a co się stanie, jeśli okaże się, że jestem niewinny powiedział, że to będzie oznaczało koniec jego kariery politycznej. Podkreślił, że gdyby oskarżył niewinnego człowieka, to wycofa się z działalności politycznej bowiem jako człowiek honoru inaczej nie będzie mógł postąpić. image

Tego samego dnia w urzędzie skarbowym w Piasecznie podjęto obejmujące mnie dwa postępowania: „w sprawie określenia zobowiązania podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych za lata 1996-2000”; oraz sprawdzenia okresu „1999-2000, celem ustalenia wysokości przychodów nie znajdujących pokrycia w ujawnionych źródłach lub pochodzących ze źródeł nie ujawnionych”.

„Wiedza” bez dowodów

W gazetach, radio i telewizji od artykułu “Rzeczpospolitej” nieprzerwanie trwała kampania potwierdzająca słuszność oskarżeń. Nawet po kilku latach “Życie Warszawy” w artykule “Przypadki ministra Szeremietiewa” (7.05.2004) podawało: “O korupcji w departamencie zakupów MON podległym Romualdowi Szeremietiewowi wiedzieli kolejni ministrowie. Pracownicy, którzy protestowali przeciwko “ustawianiu przetargów”, zostali odsunięci. Prokuratura, przekazując sprawę byłego wiceministra obrony Romualda Szeremietiewa do sądu, nie ujawniła szczegółów. Nam udało się dotrzeć do uzasadnienia aktu oskarżenia. Wynika z niego, że wiedza o nieprawidłowościach w pionie zakupów podległym wiceministrowi była publiczną tajemnicą w Ministerstwie Obrony. – Docierały do mnie niepokojące sygnały – potwierdza szef MON w latach 1997–2000 Janusz Onyszkiewicz. – Nigdy nie miały charakteru dowodu. Nie miałem możliwości uruchomienia wymiaru sprawiedliwości – dodaje. Onyszkiewicz przyznał, że chciał zrezygnować ze współpracy z zastępcą, ale nie udało mu się, bo Szeremietiew miał silne poparcie u szefa AWS Mariana Krzaklewskiego. Kolejny minister, Bronisław Komorowski, twierdzi, że opinie o sprawie odziedziczył po Onyszkiewiczu. – Zleciłem WSI objęcie działaniami Zbigniewa F. (asystenta wiceministra) i Romualda Sz. – mówi były szef MON. Sprawa wyszła na jaw po publikacji “Rzeczpospolitej”. "

10 listopada 2001 r. prokurator Ludmiła Gaertig z warszawskiej prokuratury apelacyjnej rozpoczęła sprawę Ap II Ds. 2/01 i wydała postanowienie o przedstawieniu zarzutów „podejrzanemu Romualdowi Szeremietiewowi” o ujawnienie tajemnicy osobie niepowołanej z art. 231 par. 1 KK w zbiegu z art. 265 par. 1 KK w związku z art. 11 par. 2 kk.

W Prokuraturze Apelacyjnej w Warszawie wszczęto następnie ponad dwadzieścia śledztw (wszystkie, poza dwoma, wobec braku czynów przestępczych umorzono).

imageW dwu podjętych sprawach: a) 10 listopada 2001 r. przeciwko mnie i dwojgu innym osobom pod zarzutem popełnienie przestępstw o charakterze korupcyjnym z zagrożeniem do 10 lat więzienia. Akt oskarżenia prokuratura złożyła w sądzie 23 kwietnia 2004 r.; b) 7 sierpnia 2002 r. przeciwko mnie i mojemu współpracownikowi pod zarzutem przywłaszczenia środków finansowych fundacji z zagrożeniem do 5 lat bięzienia. Akt oskarżenia złożono w sądzie 28.06.2004 r.

Dowodów nie było

Wynik wszczętych postępowań:

Sprawy skarbowe:

a. 4 grudnia 2001 r. urząd skarbowy stwierdził prawidłowość moich i żony zeznań podatkowych i wydał postanowienie o umorzeniu postępowania „z uwagi na jego bezprzedmiotowość”;

b. 26 marca 2002 r. urząd skarbowy umorzył także drugie wszczęte postępowanie po ustaleniu, że nasze dochody przeważały nad wydatkami i tym samym „postępowanie w sprawie stało się bezprzedmiotowe”.

Sprawy karne:

A. Proces z oskarżenia o korupcję rozpoczął się 21 września 2005 r. W dniu 24 października 2008 r. sąd ogłosił wyrok uniewinniający, od zarzutów korupcyjnych jednocześnie skazał mnie na 3 tys. zł grzywny za złamanie przepisów o ochronie tajemnicy państwowej. Odwołałem się od tego wyroku. Prokuratura nie złożyła odwołania! Moje odwołanie rozpatrzył sąd odwoławczy 8 października 2009 r. i nakazał ponowne zbadanie zarzutu przez sąd I instancji. Od 7 kwietnia 2010 r. do 8 listopada 2010 r. sąd rejonowy dla Warszawy Śródmieścia rozpatrywał sprawę i wydał wyrok uniewinniający. Prokuratura nie odwołała się od wyroku.

B. Proces w sprawie przywłaszczenia pieniędzy fundacji rozpoczął się 30 października 2006 r. Dnia 23 lipca 2009 r. sąd ogłosił wyrok uniewinniający. Prokuratura odwołała się od wyroku. Sąd apelacyjny odrzucił odwołanie prokuratury potwierdzając uniewinnienie mnie. image

Po dziewięciu latach zostałem prawomocnie oczyszczony z wszystkich zarzutów. Przy czym zarzuty korupcyjne sformułowane przez dziennikarzy i podjęte tak skwapliwie przez polityków oraz prokuratorów nie znalazły potwierdzenia w postępowaniach skarbowych i w procesach karnych przed sądami. Okazało się, że świadkowie oskarżenia kłamali, dowody były fałszywe (wadliwa ekspertyza wartości mojego samochodu – wg dziennikarzy „tania Lancia”), a oskarżyciele stronniczo i nieprawdziwie interpretowali fakty.

 „Kasjer” niewinny

imageZbigniew Farmus został decyzją prokuratora aresztowany 10 lipca 2001 r. Akt oskarżenia prokuratura skierowała do sądu 24 sierpnia 2002 r. Były w nim dwa zarzuty: 1. i 2. dotyczące dostępu do informacji niejawnych bez upoważnienia oraz trzy zarzuty łapówkarskie: 3. (20 tys. dolarów), 4. (100 tys. dolarów) i 5. (50 tys. dolarów).

W dniu 18 grudnia 2006 r. sąd rejonowy w Warszawie uniewinnił Zbigniewa Farmusa z zarzutów korupcyjnych, ale uznał go winnym złamania ustawy o ochronie informacji niejawnych za co skazał go na 2,5 roku więzienia. Po ogłoszeniu wyroku Farmus wyszedł na wolność bowiem jego tymczasowe aresztowanie trwało dokładnie 2,5 roku.

Od wyroku odwołania złożył Farmus oraz prokuratura. W dniu 7 czerwca 2008 r. Sąd Okręgowy X Wydział Karny w Warszawie uniewinnił Farmusa z zarzutów złamania ustawy o ochronie informacji niejawnych i nakazał ponowne rozpatrzenie dwu zarzutów korupcyjnych 3. i 4. Sprawa wróciła do sądu rejonowego. 2 lutego 2017 r. Sąd Rejonowy dla Warszawy Śródmieście II Wydział Karny (sprawa II K 491/08) wydał wyrok uniewinniający Farmusa z zarzutów 3. i 4. Tym samym żaden z zarzutów postawiony w akcie oskarżenia nie utrzymał się. Ku zaskoczeniu obrony od wyroku uniewinniającego Farmusa odwołała się prokuratura. W dniu 15 wrześnie 2017 r. sąd odwoławczy odrzucił zaskarżenie prokuratury i utrzymał w mocy wyrok uniewinniający Zbigniewa Farmusa.

Po 16 latach od wybuchu afery także „kasjer z Ministerstwa Obrony” został ostatecznie prawomocnie uniewinniony.

Oszczercy nagrodzeni

Byli liczni polityczni i medialni sprawcy wywołania tej „afery”. Ci pierwsi zrobili często zawrotne kariery, np. ówczesny minister obrony Komorowski został marszałkiem sejmu, a następnie prezydentem RP, ci drudzy, „medialni”, otrzymali prestiżowe nagrody i cieszyli się sławą dociekliwych dziennikarzy śledczych.

imagePAP informowała: „Anna Marszałek z dziennika “Rzeczpospolita” otrzymała nagrodę Grand Press i tytuł dziennikarza roku w konkursie organizowanym przez miesięcznik Press. Nagrodzona dziennikarka otrzymała statuetkę złotej stalówki oraz nagrodę pieniężną w wysokości 10 tysięcy dolarów.” Została też nagrodzona unijnym tytułem “Journalist of the Year”.

Nie gorzej wypada jej przyboczny Bertold Kittel – także zyskał laur Grand Press, dostał też Główną Nagrodę Wolności Słowa SDP i dwa razy nagrody Fundacji Stefana Batorego.

Oboje ciężko zapracowali na te zaszczyty. W archiwum „Rzeczpospolitej” znalazłem 37 tytułów ich tekstów dedykowanych „łapownikowi” Romualdowi Sz. Ostatni „Przez fundację do sądu” (31.03.2006) opisywał jak ukradłem pieniądze fundacji - to sprawa w której też zapadł wyrok uniewinniający.

Było, ale nie minęło

Niedawno natknąłem się na znajomego. Przed laty pracował on w ważnej instytucji, zajmował w niej istotne stanowisko. Z racji na moją pracę w MON co pewien czas spotkaliśmy się na różnych naradach i konferencjach. W kwietniu lub maju 2001 r. ten znajomy poprosił mnie o prywatne spotkanie i powiedział, że według tego co wie tajne służby przygotowują akcję skompromitowania mnie. W lipcu 2001 r. wybuchła wielka afera ze mną w roli głównej.

Teraz, po upływie lat, przysiedliśmy przy kawiarnianym stoliku. Znajomy powiedział, że od dłuższego czasu jest na emeryturze i wychowuje wnuki. Powiedział też, że z zainteresowaniem śledzi moje wypowiedzi na temat wojska i obronności. Dodał, że zgadza się ze mną i żałuje, że nie mogę tego co proponuje realizować. I mimochodem zapytał, czy chciałbym posłuchać co on wie na temat zdarzeń w 2001 r. Chciałem posłuchać.

imageNa zdjęciu od lewej: Komorowski, Mochol, Rusak w sejmie.

Usłyszałem, że cała afera była skrupulatnie przygotowywana przez dobrany zespół oficerów WSI. „Wszyscy świadkowie w pańskiej sprawie i w sprawie pańskiego współpracownika to albo tajni współpracownicy WSI, albo blisko z WSI powiązani, np. jacyś krewni oficerów WSI.” Mówił, że specjalny zespół nadzorowany i kierowany przez płk. Kazimierza Mochola zastępcę szefa WSI ds. kontrwywiadu miesiącami tworzył „czarną legendę” mojej osoby. „Zbierano wszelkie plotki, do zdarzeń prawdziwych dodawano negatywne konteksty i to wszystko zapisywano w służbowych notatkach, meldunkach, które trafiały do materiałów operacyjnych”. Cała manipulacja obywała się pod bezpośrednim nadzorem ówczesnego ministra obrony Komorowskiego, który zapoznawał się z materiałami i nawet instruował szefa WSI gen. Rusaka i jego zastępcę Mochola jak mają postępować. „Cześć tych materiałów dostali dziennikarze i tak powstały artykuły na pański temat, a część poszła do prokuratury, ale większość zachowano w archiwum”.

Powiedziałem, że cała ta praca poszła na marne skoro bez trudu dowiodłem w sądzie, że zarzuty są nieprawdziwe i zostałem uniewinniony. Znajomy nie zgodził się ze mną. Zapewnił mnie, że ma to jednak inne i raczej nieprocesowe znaczenie. Taki materiał wytworzony przez służby nie koniecznie trafia do sądu, gdzie można wykazać jego fałszywość, ale zachowany w archiwum może być jako tajny udostępniany ważnym osobom. „Pokazuje się komuś decydującemu o pańskiej karierze i w ten sposób przekonuje, że jest pan niegodny zaufania”. Dodał: „Te kwity Komorowski pokazał premierowi Buzkowi i on uwierzył, że jest pan winny”. Znajomy przypomniał, że archiwa służb nie giną i można latami do nich sięgać. „Myśli pan, że już dano panu spokój, zrezygnowano z blokowania pana” – dodał zagadkowo.

image

Rzeczywiście kiedy powstawał rząd Beaty Szydło zgłoszono moją kandydaturę na ministra obrony. Wtedy zgłaszający usłyszeli z kręgu decydującego o obsadzie MON, że jestem nieodpowiedni bowiem w przeszłości byłem „brzydko uwikłany”. Wydaje się, że moi oszczercy osiągnęli zamierzony cel, co oznacza, że w lipcu 2001 r. zostałem celnie trafiony.

Data:
Kategoria: Polska
Tagi: #

Romuald Szeremietiew

Szeremietiew - https://www.mpolska24.pl/blog/szeremietiew

Romuald Szeremietiew
Ur. 25 X 1945, Olmonty koło Białegostoku.

Por. rez. WP, dr hab. nauk wojskowych, prof. KUL, publicysta, polityk.
Poza orderem Polonia Restituta odznaczony krzyżem oficerskim orderu św. Brygidy Szwedzkiej, krzyżem medalu For Merit za zasługi dla bezpieczeństwa Republiki Litwy, medalem 25-lecia Solidarności.
Jest obywatelem honorowym gminy Juchnowiec Kościelny woj. Podlaskie.
Posiada liczne odznaki honorowe WP, w tym: jednostki GROM, 1. pułku specjalnego (komandosów), 6. Brygady Desantowo-Szturmowej.

Komentarze 0 skomentuj »
Musisz być zalogowany, aby publikować komentarze.
Dziękujemy za wizytę.

Cieszymy się, że odwiedziłeś naszą stronę. Polub nas na Facebooku lub obserwuj na Twitterze.