Po przyjeździe kobiety otrzymały inną, drugą umowę w języku polskim. Słowo Podlasia pisze, że pośrednik wmówił im, iż jest to ta sama umowa, którą dostały na Filipinach. Nie rozumiały jej, ale podpisały, bo inaczej musiałby wrócić na własny koszt. Dopiero później okazało się, że zarobią niecałe 100 zł tygodniowo za 13 godzin pracy codziennie.

O parczewskim zakładzie było już głośno na początku kwietnia 2008 roku, Janusz Włodarczyk pisał w gazecie "Słowo Podlasia".

"Zakład jest nieodebrany przez sanepid, nadzór budowlany, straż pożarną i elektryka. Praktycznie nie powinien ruszyć z produkcją, bo wciąż trwa remont. W hali, gdzie kobiety przebierają pieczarki, fachowcy malują ściany, gdzie indziej wybijają otwory na drzwi. Nawet taśmy podające pieczarki nie działają, bo jest zwarcie instalacji elektrycznej. Kobiety przesuwają je ręcznie.

- Przedsiębiorca, który rozpoczyna działalność, musi w ciągu 30 dni złożyć do nas wniosek o zatwierdzenie zakładu. Wówczas przeprowadzamy kontrolę. W przypadku tej firmy taki wniosek jeszcze nie wpłynął - mówi Ewa Kuśmierz, kierownik oddziału nadzoru sanitarnego parczewskiego sanepidu.

Katarzyna Korniluk-Duda, główny specjalista ds. organizacyjnych komendy powiatowej straży pożarnej, stwierdza: - Do tej pory podmiot nie zgłosił się z wnioskiem o zajęcie stanowiska.

Podobna jest wypowiedź Bożeny Siatki, powiatowego inspektora nadzoru budowlanego: - W przypadku tej firmy wniosek jeszcze do nas nie wpłynął.

Zdejmować fartuchy i do widzenia

Przetwórnia grzybów przy ulicy Polnej ruszyła z początkiem grudnia ubiegłego roku. - Właściciel obiecywał, że będziemy pracować osiem godzin dziennie. Nawet jak wyjdzie cztery godziny, bo transport pieczarek nie przyjedzie na czas, to zapłaci za całą zmianę - mówi jedna z pracownic, która błaga na wszystkie świętości, żeby nie wymieniać nawet jej inicjałów. - Mówił, że koszty okresowych badań lekarskich pokryje firma, że będą książeczki ubezpieczeniowe. Ale skończyło się na obietnicach.

- Pracujemy po 11, nieraz 13 godzin. Powinnyśmy do piętnastej, ale pół godziny przed zakończeniem zmiany przychodzi kierownik i mówi: dzisiaj zostajemy dłużej, bo trzeba te pieczarki przerobić. Jeżeli komuś nie pasuje, to mowa jest krótka. Zdejmować fartuchy i do widzenia. Jutro już nie musicie przychodzić - opowiada kolejna pracownica, również prosząca o anonimowość.

Kobiety pracują w każdą sobotę, ostatnio nawet i w niedzielę. Za swoją pracę biorą nieco ponad 1000 złotych na rękę. - Nie mamy bieżącej wody, nie ma się gdzie umyć. Nawet szatni nie ma, tylko kontener. Były rękawiczki jednorazowe pod przydział, dwie pary dziennie. Od pewnego czasu nie mamy wcale. Kierownik stwierdził, że dał nam 100 sztuk i powinno wystarczyć na długo. A one pękają. Bez rękawiczek nie da się sortować pieczarek. Przecież trzeba raz na jakiś czas wyjść się załatwić, zjeść śniadanie - wyjaśnia jedna z pań.

Młody fajny, stary straszny

Najbardziej boją się ojca swojego szefa. Bo szef ''jest młody i fajny''. Ale stary, bo tak go nazywają, jest ''straszny''. - To on zmniejszył na początku stycznia zatrudnienie z dwóch do jednej zmiany, bo uznał, że idzie mu za dużo wody do płukania pieczarek. Wtedy pozwalniał wszystkie kobiety, które miały powyżej 50 lat. Po zmianie pani kadrowa przychodziła i wołała kilka starszych koleżanek. Szły do starego i wracały zwolnione - opowiadają.
- W połowie stycznia składałyśmy zdjęcia i wnioski o legitymacje ubezpieczeniowe, ale podobno zaginęły. Tak powiedziała nam kadrowa. Kazała jeszcze raz złożyć wnioski i zdjęcia. Nie wiemy, ile teraz będziemy czekać, oby znów za kilka miesięcy nie zaginęły - obawiają się kobiety.